Contrasten

Afgelopen week zat ik voor de TV naar een rechtstreekse uitzending te kijken van het bezoek van Obama aan zijn collega Medvedev. Intussen was mijn vrouw in de keuken bezig een voortreffelijk maal op tafel te krijgen. Dat doen we zo ongeveer om beurten. Nu was zij aan de beurt. Op de markt had zij een “soedak” gekocht. Een vis van goed drie pond. Het was in Kaliningrad, Rusland, en ik had er geen idee van hoe zo’n vis in het nederlands te noemen. Voor het dier in stukken zou gaan en voor een deel tot vissoep zou worden verwerkt nam ik er een paar foto’s van om later maar eens uit te zoeken. De TV had nu prioriteit. Helaas werd de toespraak waar ik naar keek nagesynchroniseerd en moest ik het vooral doen met het beeld. Mijn russisch is onvoldoende om vissen te vertalen of Obama nagesynchroniseerd te verstaan. Om meer over de topontmoeting te lezen moest ik even naar internet. Een “soedak” blijkt een zander ofwel snoekbaars te zijn, tongstrelend! Van wereldnieuws naar huiselijkheid. Van de tafel kijk je over huizen heen de stad in. We hebben zicht op een straatje met oude, verpauperde duitse huizen, een enkele protserige moderne villa en over de bomen heen, het centrum van de stad. Daar is de laatste jaren, in opdracht van de regering een imposante orthodoxe kerk gebouwd. Wit en met glanzende goudkleurige koepels. We zijn in de verte een enorm prestigieus gebouw dat nooit is voltooid vanwege constructiefouten en het teloor gaan van de Sovjet-Unie, die ook  ernstige constructiefouten bleek te bevatten. We kunnen net de spits van een toren zien van de beroemde, eeuwenoude dom. Uit de tijd dat deze stad Duits was. Verder boomtoppen en pas heel ver weg grote flats. Vreemde contrasten. Onze flat is de afgelopen jaren gebouwd en een typisch voorbeeld van recente nieuwbouw in Rusland. Een driekamerflat op de 5^e etage. In de Sovjettijd werden nieuwbouwflats neergeplempt die al bij oplevering verloederd waren en daarna niet of nauwelijks zijn onderhouden. Troosteloze, grauwe, gebouwen gebaseerd op de vorm van een op z’n kant gezette schoenendoos. Hoog en deprimerend. Ze staan er nog. Uitgewoond. Wij hebben het geluk dat onze flat een jaar of wat geleden is opgeleverd. Gele baksteen, licht in huis en modern. De vorm lijkt meer geïnspireerd door de vorm van een villa. We hebben een ruime erker, een puntdak met een verspringende daklijn. Nooit meer iets dat op een schoenendoos lijkt, moet men gedacht hebben. Dat toch nog veel typisch russisch is neem ik maar voor lief. Om binnen te komen heb ik minstens een hele sleutelbos nodig: voor de voordeur één, dan met de lift naar boven. Die komt uit op een benauwd halletje met een plafondlamp die het vaak niet doet. Op de tast moet je dan het slot vinden voor een zware metalen deur naar de ruimte waar de vier voordeuren van ons en de directe buren op uit komen. Op iedere etage hebben de bewoners besloten zelf, uit veiligheidsoverwegingen, zo’n deur te laten plaatsen. Daarna komt onze voordeur. Opnieuw twee bovenmaatse sloten die elk met vier stalen pennen de deur aan de deurpost nagelen. Volgens mijn, russische, vrouw is het toch wel nodig om zo’n 15 cm achter deze indrukwekkende deur die naar buiten opent, binnenkort een tweede met opnieuw twee sloten te plaatsen. De zal dan naar binnen openen. Eenmaal binnen gaat de deur natuurlijk goed in het slot. Iedere keer moet ik weer aan het liedje over de cipier van Jaap Fischer denken. We zijn opgesloten, en, wanneer er brand zou zijn, zelf ook niet zomaar weg. Het contact met de buitenwereld gaat vooral via de TV, de telefoon en de ramen naar buiten. Binnen was de huiselijkheid van de gedekte tafel en verse vis. Intussen ben ik terug in Heerenveen. Geen flat, maar een huis met een tuin. Geen ver uitzicht. Mijn vrouw is in Rusland gebleven. We zien elkaar daar binnenkort weer. Voorlopig geniet ik nog even van het goede leven in Heerenveen. Kranten, een geordend, ontspannen, leven waar al die sloten en hekken niet nodig zijn en mensen in de winkel op hun beurt wachten en elkaar op straat vriendelijk groeten. Iedere keer ben ik weer gelukkig niet alleen in Rusland, maar ook in Friesland te wonen.