Om de top te kunnen halen, moet je gedreven zijn. En uit het
juiste hout gesneden. Houterig was het afgelopen januari niet in Thialf. Twee
vorstelijke winnaars: IreenWüst en Sven
Kramer. Een ongelooflijke prestatie, uitgerekend hier in Thialf en uitgerekend
twee Heerenveeners! En dat vlak na nòg een overrompelend succesvolle
plaatsgenoot: Epke Zonderland – olympisch goud. Ontspannen en charmant gaf Sven
maandag na zijn succes, bij Pauw en Witteman, toelichting en zijn visie op het
schaatsen. Petje af! Het gekke is, dat er iets op anderen afstraalt van dit
superieure schaatssucces. Iets van trots op “onze sporters”, “ons Thialf”, ook
al heb je zelf part noch deel aan deze prestaties. Met een glimlach keek ik dit
weekend naar de supporters die hun auto bij mij voor de deur parkeerden, zich
in het oranje hesen, leeuwenkop opzetten en al bij voorbaat wat opgewonden,
naar het ijsstadion liepen. Zelf ooit één keer een schaatsmedaille gehaald na
vijf kilometer, bij Ankeveen, over het ijs krabbelen op houten doorlopers, één
keer als schooljochie aan een wedstrijd begonnen en toen smadelijk, vlak voor
de finnish, onderuit gegaan en nog vaker jammerlijk door het ijs gezakt.
Onvergetelijke belevenissen. En nou ineens trots. Op de prestaties van anderen.
Wanneer je iets wilt bereiken, kijk je maar één kant op: naar je doel. En je
laat die gerichte blik, eenmaal gefocust, niet los. Dat geld niet alleen in de
sport, maar eigenlijk overal waar prestaties worden geleverd: muziek, politiek,
ondernemen, de ouderwetse vakbondsstrijd, opkomen voor de belangen van
aanspoelende bultruggen. Het gevaar schuilt er dan in, dat je het overzicht
verliest. In dat verband was het een goed idee om met deelnemers aan het EK
voetbal vanuit Krakau het nabij gelegen Auschwitz te bezoeken. Het zou het goed
zijn om, vóór deelname aan de Olympische Winterspelen in Sochi, sporters en
publiek, een kort inzicht te geven in niet alleen de aardige, maar ook de
beklemmende kanten van het gastland.
Je zou kunnen zien of de Russische moedige mensenrechtenorganisatie
“Memorial”, of mensen van het zogenaamde “Sochiproject”, Rob Hornstra en Arnold
Bruggen, voor een introductieprogramma kunnen zorgen (www.thesochiproject.org
In 1936 nam Nederland deel aan de Olympische Spelen in
Berlijn en won daar een respectabele verzameling medailles. In de toonzaal van
Hitler! Pas later groeide het inzicht dat “we” die spelen beter hadden kunnen overslaan.
Jammer voor de ambitie van de sporters. In 1978 was er veel commotie rond de WK
voetbal in Argentinië. Freek de Jonge was diep verontwaardigd en Nederland ging
toch. Nederlandging natuurlijk toch. Rond die winterspelen in Sochi, in 2014
hoor je bijna niemand. We gaan voor goud! Ongeacht in welke toonzaal. Dat is nu
even belangrijker dan mensenrechten, waardigheid en milieu.
Bij het aantreden van de nieuwe paus, Franciscus, rezen er
vragen over zijn integriteit ten tijde van de Argentijnse dictatuur. Kardinaal
in Argentinië, burgemeester in oorlogstijd. Was hij zuiver op de graat, zijn wij dat? We kunnen niet zeggen dat we ’t
allemaal niet wisten. Het wordt nog lastig genoeg om in de kranten en op
internet een correcte kaart te laten zien met het grensverloop rond Sochi! De
financiële kwestie rond Cyprus dezer dagen is “mooi” om iets van op te steken.
Terugkijken in de spiegels van je auto lijkt kennelijk een zuiverder beeld van
de wereld en waarheid te geven dan vooruit zien door de voorruit!
Dik Bolkestein
Geen opmerkingen:
Een reactie posten